Sinds het begin van de corona crisis wonen we in Leerdam – een geweldige plek als je van modern glas houdt. De liefde voor glas begon al thuis, waar mijn ouders prachtige objecten van Copier hadden staan. Samen met mijn vrouw op vakanties was en is een bezoek aan een atelier of galerie vaste prik. We hebben niet alleen ontzettend veel moois in Europa gezien, maar door ons werk in Azie ook de ontwikkeling daar van dichtbij meegemaakt. 1 bezoek staat ons nog goed bij. Dat was jaren terug in Tsjechie, in het atelier van Bořek Šípek. In de buurt van Praag had hij een oude glasfabriek nieuw leven in geblazen en was daar met nationale en internationale vakmensen en kunstenaars aan het werk. Ajeto! hoorde ik hen daar roepen, bij het aftikken van het glas van de blaaspijp. We vroegen wat dat betekende. “En dat is het” legden ze uit. De blazer en de ontwerper beslissen samen wanneer het werk klaar is, ze kunnen niet zonder elkaar. Het juiste optimum: de beste uitdrukking van wat je wilde zeggen als kunstenaar; het uiterste gezocht in het materiaal door de vakman; en tegelijk vrede met het feit dat het misschien nooit perfect is.

Ajeto – die kreet zingt sindsdien vaak door m’n hoofd. Omdat je samen meer bereikt dan alleen; omdat je elkaars talent moet benutten en ook moet weten wanneer het goed is en iets kan afronden. Ik heb in Delft gestudeerd en daarna jaren werkzaam geweest bij DSM en terug in Nederland voor Royal IHC aan de slag gegaan. Die achtergrond heeft me gevormd en heeft mijn voorliefde versterkt voor het samengaan van het ambachtelijke en visionaire. In de vereniging ontmoet ik vast vele liefhebbers van vakmanschap en ambacht, en ik kijk uit naar het bestuurswerk binnen de vereniging!